39 |برای برادرم، محمدحسین

یک‌وقت‌هایی بود می‌آمدی دم در می‌گفتم کار دارم، با خنده در را هل می‌دادی خودت می‌آمدی پایین، دست می‌کردی توی ماهیتابه، سیب‌زمینی‌های خلال‌شده‌ی در حال سرخ شدن را ناخنک می‌زدی و می‌خوردی و بی‌آن‌که سوالی از احوالت بپرسم شروع می‌کردی به حرف زدن از احوالت، حرف زدن از کارهایت، و می‌پرسیدی چه‌خبر و بی‌آن‌که جوابی بدهم خودت شروع می‌کردی همه‌ی خبرهای جدید را ردیف می‌کردی پیش چشم‌م و خیلی وقت‌ها آخر حرف‌هایت می‌گفتی برای مریض خانه‌تان دعا کنم. 
دلم پاک نبود اما ـ اگر حافظه‌ام از قلم نیندازد چیزی را ـ همیشه دعا کرد‌ه‌ام.
آن‌روز صبح، صبح بعد از غدیر، وقتی زنگ زدم برای تسلیت، وقتی با بغض گفتی «فقط دعا کن»، بغض گلویم را گرفت و چه خوب شد خودت زودتر از من خداحافظی کردی که صدایم بیشتر خرابت نکند.
دلم پاک نیست اما همان وقت و همین حالا دعا کردم محمدجان.
دلم می‌خواهد همان کوچه، همان سال، در همان آشپزخانه‌ی کوچک مشغول سرخ کردن خلال‌های سیب‌زمینی‌ باشم و بیایی با همان لبخند حرف بزنی. از احوالت، از کارهایت، از همه‌ی خبرهای خوب.
صبور باش برادرم.

. برای شادی روح مادر محمد‌حسین‌مان (پیاده‌رو) بخوانید. یک فاتحه، ده صلوات.