بایگانی مرداد ۱۳۹۲

۱۴ مطلب در مرداد ۱۳۹۲ ثبت شده است

77 |سی‌روزنامه |روز سی‌ام

روز سی‌ام |نگاره های ماه (4)

وقتی خانه سوت و کور شود و بی نمک،

ناخوانده مهمان ها خودشان میروند دنبال نمک ...!

دعای‌روزآخر: اَللّهُمَّ غَشِّنی فیهِ بالرَّحمَةِ، وَارزُقنی فیهِ التّوفیقَ وَ العِصمَةِ، وَ طَهِّر قَلبی مِن غَیاهِبِ التُّهمَةِ، یا رَحیماً بِعبادهِ المؤُمِنینَ………….خدایم! مرا در این روز با رحمتت بپوشان، و روزیم کن توفیق و عصمت را، و دلم را از تاریکی‌های تهمت پاک‌کن، ای ‌که مهربانی با بند‌ه‌های با ایمانت! [ که همه را حتی آن‌ها که مردود می‌شوند اما دلشان لرزیده دربرابر خوبی‌ات دوست داری خوب من]

مچاله‌ها:
یک: قدر بشناسیدمستان اخرین پیمانه را
ساقی امشب میکند تعطیل این میخانه را
گو به مهمانان که مهمانی به پایانش رسید
خورده یا ناخورده باید ترک کرد این خانه را
خیلی التماس دعا ....

دو: وقتی میخان یه چی رو از بچه بگیرن
سرشو با یه چیز خوب دیگهگرم میکنن ،
عید فطر ( اون چیز خوب دیگه )مبارکتون.

سه: م.شریفی:
این پنجمین سی روزنامه بود.ی
ادم هست پنج سال پیش اولی س را تقدیم کرد به مخاطب‌ها.
حالا شاید عقلم به جبر روزگار کمی بزرگتر شده باشد
وفهمیده باشماین مچاله ها در اندازه تقدیم کردن نیستند اما،
دلم میخاهد به حکم عجین شدن این روزهایم به لباس وظیفه سربازی،
آخرِ این سی‌روزنامه بنویسم:
«تقدیم به فرمانده وصاحبمان»
برای لحظه های همراهی تان و نگاه های پاک تان،
هر دوی‌مان از شما ممنونیم.
بهترین‌های خدا روزی‌تانیا حق ....

۲۳ نظر

۰

۰ ۱۶ مرداد ۹۲ ، ۲۰:۵۶

مهدی شریفی

76 |سی روزنامه |بیست و نهم

روز بیست و نهم | زهرا

هم با دانش آموزها به کلاس می آید و هم با خانم های روستا .

زهرا بعد از محمد اکبر ، با استعدادترین آدم مرکه برای حفظ قرآن است . تنها کسی است که در دو روز گذشته همه 12 آیه را از حجرات حفظ کرده . دلم می سوزد که بخاهد به سرنوشت نود درصد زنان و دختران مرکه ، عمرش پای دار قالی و چشمه و ظرف نشسته بگذرد . دیشب به صرافت افتادم با پدرش حرف بزنم .

بعد از نماز صبح ، ورودی مسجد ایستادم و اهالی متعجب را بدرقه کردم که منتظر من نمانند و علی خزایی که امد دستش را گرفتم و کشیدمش زیر درخت اناب و بی مقدمه گفتم :

" دخترت خیلی با استعداده ، حتما بزار درس بخونه "

از تجربه هایم گفتم و از توان دخترشش ، توان نداشت شوقی را که پریده بود توی صورتش پشت سادگی روستایی بودنش مخفی کند .

حرف هایم که تمام شد در چشم به هم زدنی سرخ شد و خیس . گفت :

" ... درسو ادامه بده ... فقط یه مشکلی داره ..."

خواستم بگویم هیچ مشکلی توجیه پذیر نیست برای درس نخواندن دخترش که ادامه داد : " یه کلیه اش نارساست ... فشار خونش میریزه به هم میفته ..."

دیواری بود که ریخت .

ماه رمضان ، صبحانه ی به این تلخی نخورده بودم تا امروز .

مناجات : خدا در قدرت تو همین بس که ما رو با

این عقل نارس کردی عقل کل این مردم .

میشه حالا به حق چادر مشکی و حجاب کامل این زهرا ،

کلیه ی نارساشو رسا کنی؟

دعاش کنید که آخرین دعاها احتمالا رو گذاشته شود و زودتر دیده .

دعای روز بیست و نهم: اللهمّ غَشّنی بالرّحْمَةِ وارْزُقْنی فیهِ التّوفیقِ والعِصْمَةِ وطَهّرْ قلْبی من غَیاهِبِ التُّهْمَةِ یا رحیماً بِعبادِهِ المؤمِنین... خدایم! (صاحب همه‌ِ روزهای این مهمانی) با مهر و بزرگیت‌ یه کاری کن پاک بمونم و دیگه نرم سراغ گناه. این قلبمو (که پر شده از ریز و درشت‌های دنیا) تمیز کن از تیرگی‌ و پلیدی تهمت.

اى که با بنده‌های مومنت عجیب مهربونی!

۷ نظر

۰

۰ ۱۶ مرداد ۹۲ ، ۰۵:۲۸

مهدی شریفی

75 |سی روزنامه |بیست و هشتم

روز بیست و هشتم | ستاره ها

از دعوتی افطاری که بر گشتم ، کربلایی جلوی در خانه بساط خوابش را پهن کرده بود .به سرفه صد lصاف کردم و گفتم :

" تنها خوری ؟ ما چی پس کل حسین ؟ "

با خنده بلند شد و نشست و گفت : " امشب باد نیس ، داخل گرمه "

گفتم :

" اگه گرمه برای ما هم گرمه . جا باز کن منم میام پیشت "

پسرش محمد از راه رسید و گفت : " حاجی لباساتو عوض کن بریم بالا بلندی "

بلندی یعنی تپه شصت هفتاد متری بر خانه کربلایی .

برای کسی در آستانه روز مرگی رفتن به این تپه و پهن کردن زیلو روی سطحی صاف و آتش . چای قوری و هندوانه اخر شب و خوردن گوجه و نان و نمک و حظ بردن از خاطره ها و افسانه های کربلایی ، تا دوازده شب ما را بی خیال دنیا کرد . تا چند دقیقه پیش ، همه مرکه از این بالا زیر پایم بود و بلندی حسی از قدرت و بزرگی داده بود به من . حالا اما ، که پتو را از سرمای باد تا زیر چانه ام کشیده ام بالا و زل زده ام به آسمان تو ، احساس بچه پلانکتونی را دارم که وقتی کره زمین را آب میگیرد ، در اعماق اقیانوس دارد دنبال بند کفشش می گردد .

آسمان پر ستاره ات عجیب حقیرمان میکند . کاش آسمان پردیسان هم این همه ستاره داشت .

دعای روز بیست‌و‌هشتم: اللهم وفِّر حظّی من النوافل و اکرمنی فیه باحضار المسائل و قرّب فیه وسیلتی الیک من بین الوسائل یا من لا یشغله الحاح الملحین............ خدایم! در این روز‌ تن‌وجانم را پر از مستحبات کن و با حاضرکردن خواسته‌هام منت بذار به سرم. از بین این‌همه وسیله‌ی رنگی‌رنگی، وسیله‌ی رسیدن به خودت رو برام جفت‌وجورکن. ای کسی که این‌همه خواهش و تمنا حواست رو از چیزی پرت نمی‌کنه!

۸ نظر

۰

۰ ۱۵ مرداد ۹۲ ، ۰۳:۳۴

مهدی شریفی

74 |سی روزنامه |بیست وهفتم

روز بیست وهفتم | وسواس

یادداشت ها را ورق میزنم . اگر از بخل حرف بزنم ، همه یاد ماجرای سهم پول تانکر آب و آقای قاسمی می افتند .

ورق میزنم . اهمیت نماز جماعت ، این هم نمی شود . سه چهار نفری را که مسجد نمی آیند انگشت نما میکند .

ورق میزنم . اهمیت تبلیغ دین ، نه ، مردم فکر میکنند دارم به خودم نان قرض میدهم .

ورق میزنم . عشق وازدواج و رابطه دخترو پسر ، حتا خودم نمی توانم این را بدون قیافه اسماعیل تصور کنم ...

نمیدانم امروز چرا این طور شده ، وسواس گرفته ام .

قید سخنرانی بین دو نماز را میزنم . رساله را باز میکنم تا مساله ای چیزی انتخاب کنم که جای سخنرانی تحویل مردم دهم . حکم روزه خواری برای عاجز ها خوب است ، که بهشان بگویم خدا روزه شان را نمی خواهد و بی خود روزه نگیرند ...

اما شاید صدایم از بلندگو به گوش پیرمرد ِ نابینای مرکه برسد که تمام دلخوشی اش همین روزه های نصفه و نیمه است ...

رساله را هم میبندم . استغفراللهی زیر لب می گویم و می ایستم به نماز ظهر .

امروز روز من است. باید از وسواس بگویم و از آفتی که میافتد به جان دین داری .

دعای روز بیست و هفتم: اللهمّ ارْزُقْنی فیهِ فَضْلَ لَیْلَةِ القَدْرِ وصَیّرْ أموری فیهِ من العُسْرِ الى الیُسْرِ واقْبَلْ مَعاذیری وحُطّ عنّی الذّنب والوِزْرِ یا رؤوفاً بِعبادِهِ الصّالِحین......... خدام! تو این روز خوبی شب قدرو نصیبم کن. کارهای مشکلمو آسون کن. بهونه‌هامو (هرچند به دردنخورن) قبول کن و تاریکی‌ها و گناهامو بنداز دور ای که با بنده‌های پاکت خوب تا می‌کنی!

۹ نظر

۰

۰ ۱۴ مرداد ۹۲ ، ۰۷:۱۴

مهدی شریفی

73 |سی روزنامه |بیست وششم

روز بیست وششم | دسته 9 نفره

همه را به خط میکنم و جوری که هم بلند باشند و هم خواب رفته های روستا را نترسانم میگویم: «به راست راست».
دو نفرشان به چپ می چرخند، سه نفرشان به راست و دو نفر عقب گرد میکنند و یک نفر بی هیچ تکانی زل میزند به من، مهدی هم قهر کرده و پشت دیوار طویله ای سرش را گذاشته روی زانوهایش.
هم کلافه هستم هم میخواهم نخندم و این آسان نیست.
می‌گویم:
«مریکایی های پشت این لاخ اگه بدونن پهلوونای مرکه چپ و راستشون رو بلد نیستن حتما به همین زودیا حمله می کنن»
به محمد اکبر که دقیقه ای بیش به حکمی از من شد ارشد دسته، می‌گویم بچه ها را دوباره ستون کند و چپ و راست را یادشان بدهد و خودم میروم پشت طویله. روی زانو خم می شوم و چانه مهدی را می‌آورم بالا، صورتش زیر نور کم‌سوی تیر برق سخت دیده می‌شود.
«یه پسره بود ده ساله، همه بهش می‌گفتن تو کوتوله ای، ضعیفی، لازم نیس بیای جبهه، می‌دونی آخرش چی شد؟»
توی نگاهش می‌خانم که می‌خواهد بداند، ادامه می‌دهم:
«به همه بی‌محلی کرد و رفت جبهه شهید شد»
و بعد به مهدی می‌فهمانم که قد کوتاهش و اخر صف ایستادنش مهم نیست وبلندش می‌کنم. می‌آید توی صف.
دسته 9 نفره را فرمان حرکت می‌دهم.
اولش زیاد آسان نیست. می‌گویم نیفتید توی چاله، همه خودشان را می‌اندازند توی چاله. می‌گویم مراقب خارهای بیابان باشند، همه پامی‌گذارند روی خارها و ناله می‌کنند، می‌گویم نخندید، بلندتر می‌خندند ...
تا روشنی باشد شوخی‌هایشان تمام نمی‌شود.می‌برمشان سمت تاریکی.
علی دشتی معروف است به اینکه نصف شب‌ها تنها تا کلاته می‌رود و برمی‌گردد. از صف بیرونش می‌کشم که بشود نیروی اطلاعات عملیات. می‌گویم راه را توی سیاهی شب نشان دهد.
دل شب چشم‌ها را کم سو کرده و صداها را خوابانده و نیروها را ترسانده. فقط صدای کشیده شدن پا روی خاک‌هاست که می‌آید. ترس‌شان دارد من را هم می‌ترساند.
داد می‌زنم: «کی ترسیده؟» که جواب بدهند "دشمن"
اما صداها گره میخورد به هم که:
«حاج آقا من»
«برگردیم»
«من ترسیدم»
«الان گرگ میاد»
....
داد می زنم: «نگید دشمن میشنوه»
ستون را نگه می دارم که ترسم کم تر شود.
فرمان شمارش می‌دهم. محمد اکبر از جلو شروع می‌کند‌:
«یک»
جمشید ادامه می دهد:
«دو»
«سه»
«چهار»
«پنج»
«شش»
امیرحسین هنوز یاد نگرفته. بچه‌ها همه بهش می‌گویند که بگوید "هفت". می‌گوید: «هفت»
«هشت»
منتظر صدای نهمین نفرم. صدا نمی‌آید. لابد مهدی دوباره قهر کرده. دستم یخ می‌کند. توی این تاریکی از کجا پیدایش کنم؟
زیرلب می‌گویم: «یا فاطمه‌ی زهرا»
بلندتر و به فریاد: «مهدی؟»
صدای مهدی از ستون بچه ها می آید.: «من شماره هشتم حاج آقا!»
گیج شده‌ام. پس نفر نهم کدام گوری غیبش زده؟
می‌پرسم مگه 9 نفره نبوده‌ایم؟
دوباره فرمان شمارش می‌دهم. هشت نفرند.
علی‌قاسمی که این‌جور وقت‌ها کم نمی‌گذارد می‌گوید:
»حاج‌آقا دشمن دزدیدتش»
همه می‌خندند. خنده‌ام گرفته اما ترس از گم شدن نفر نهم خنده را می‌خشکاند روی لبم. برای سویمن بار شمارش می‌دهم. هشت نفرند هنوز.
کلافه شده‌ام. سایه کسی بیرون از صف نزدیک می‌شود. می‌گویم: «تو کی هستی؟»
علی دشتی جواب می‌دهد:
«من نیروی اطلاعات عملیاتم دیگه حاج آقا»
عصبانی می گویم: «پس چرا شمارتو اعلام نمیکردی؟»
طلب‌کار می‌گوید:
«خودتون گفتید بیرون ستون کسی جز فرمانده صداش در نیاد!»
می‌گویم صلواتی بفرستند که شیطان دور شود و حرکت می‌کنیم.
ساعتی بعد ستون 9 نفره، بین دو کوه بزرگِ این حوالی در حال برگشتن به مرکه است و صدای "مرگ بر آمریکای" نیروها سوار بر بادهای گرم، درحال رسیدن به پشت لاخ. به پادگان نظامی آمریکا در افغانستان.

دعای روز بیست‌وششم: اللهمَّ اجعَل سَعیی فیهِ مَشکُوراً،وَ ذَنبی فیهِ مَغفُوراً وَ عَمَلی فیهِ مَقبُولاً، وَ عَیبی فیهِ مَستُوراً یا اَسمَعَ السامعین ......... خدام! تو این روز تلاشمو ببین و سیاهیم رو نبین. عملم رو قبول کن و عیبمو مخفی. ای که از همه بهتر می‌شنوی!

۹ نظر

۰

۰ ۱۳ مرداد ۹۲ ، ۱۳:۲۴

مهدی شریفی

72 |سی روزنامه |بیست و پنجم

روزبیست‌ودوم |ازکوچکی‌های‌روح

روزبیست‌وسوم |عرف‌با واو‌ اضافه

روز بیست و چهارم | نگاره های ماه (3)

روز بیست و پنجم | میکروفن

میکروفن مسجد شده ملک مشاع طایفه ی محمدیان . کربلایی حسین را که از قدیم همه به موذنی مسجد می شناسند . محمد پسرش هم که این سالها پادو و همه کاره ی مسجد و تنها عضو رسمی و فعال بسیج روستاست و حالا این روزها ، علیرضای چهار ساله ، نوه ی کربلایی حسین ، دارد حق تیره و ترکه ای خود را روی این میراث خانوادگی تثبیت می کند .

بعد از نماز صبح اوست که از صف دوم بلند می شود و اکوچنگ را روشن می کند و میکروفن را میدهد دست من که زیارت عاشورا بخوانم و برنامه ها که تمام می شود ، باز خود اوست که میکروفن را تحویل میگیرد و بعد از نطقی کوتاه توی گردی سر میکروفن ، الله الصمدی می گوید و هنوز حرف هایش تمام نشده خودش دکمه پاور را آف میکند و بعد زیر چشمی به من و جمعیت نگاهی میکند که یعنی " چتونه ؟ نگاه داره ؟ "

نمیدانم چهار روز دیگر اول اذان بیدار هستم یا نه اما مطمئنم دیگر نه خبری از مسجد مرکه است و نه صدای علی رضا توی بوق بالای مسجد که بگوید :

" اللهم و آل محمد ... نماز "

دعای روز بیست و پنجم: اللهمّ اجْعَلْنی فیهِ محبّاً لأوْلیائِکَ ومُعادیاً لأعْدائِکَ مُسْتَنّاً بِسُنّةِ خاتَمِ انْبیائِکَ یا عاصِمَ قُلوبِ النّبییّن..........خدام! منو کشته‌ مرده‌ی نورچشمی‌های خودت کن و دشمن خونی دشمنات. راه و رسم زندگی پیامبرات رو بکن تو گوشت و خونم ای که تو خودت پیامبرات رو پاک‌ نگه داشتی!

۹ نظر

۰

۰ ۱۲ مرداد ۹۲ ، ۰۱:۰۹

مهدی شریفی

71 |سی‌ روزنامه |بیست‌ و‌ چهارم

روزبیست‌وچهارم |نگاره‌های‌ماه(۳)

به امید ظهورش....

نگاره(۳)

دعای روز بیست‌وچهارم: اللهمّ إنّی أسْألُکَ فیه ما یُرْضیکَ وأعوذُ بِکَ ممّا یؤذیک وأسألُکَ التّوفیقَ فیهِ لأنْ أطیعَکَ ولا أعْصیکَ یا جَوادَ السّائلین......... خدام! ازت می‌خوام تو این روز اون‌چیزی‌ که راضیت‌ می‌کنه بهم بدی و از چیزی که دل‌آزرده‌ت می‌کنه دورم کنی. ازت می‌خوام توفیق بدی بهم که نوکری و اطاعتتو کنم، که گناه نکنم. ای بخشنده‌ی همه حاجت‌دارها!

۶ نظر

۰

۰ ۱۱ مرداد ۹۲ ، ۱۳:۱۷

مهدی شریفی

70 |سی روزنامه |بیست و سوم

روزدهم |موشک‌زپرتی

روزیازدهم |نگاره‌های ماه

روز سیزدهم | چروک ها

هفدهم |مرکه

روز بیست و سوم |عرف با واو اضافه

هر چند عرف را خواند عروف و عزت و عظمت خدا را جابه جا گفت و " عذابه عظیم " را جا انداخت اما ، به گمانم امشب بزرگترین و پاکترین نسل آدم در " مرکه " او بود . محمد سیزده ساله ای که میکروفن را گرفت و سیزده فراز جوشن را بی هیچ اوج و فرودی ورنگ ولعابی خواند .

و همه ده صیغه مجهول فراز 87 را معلوم کرد و تشدیدها را برداشت . و دست آخر ، نوبت را که به من دادند برای تمام کردن دعا ، عجیب در برابر او احساس کوچکی کردم .

دعای روز بیست وسوم : اللهمّ اغسِلْنی فیهِ من الذُّنوبِ و طَهِّرْنی فیهِ من العُیوبِ وامْتَحِنْ قَلْبی فیهِ بِتَقْوَی القُلوبِ یا مُقیلَ عَثَراتِ المُذْنِبین . ای خدا ! در این ماه چنان از گناهان پاکم کن که جای کوچکترین سیاهی در من باقی نمونه و عیبی نداشته باشم و به دلم هم یاد بده چطور تقوا پیشه کنه ای که چشمهات رو به روی خطاهای ما میبندی ...

۵ نظر

۰

۰ ۱۰ مرداد ۹۲ ، ۰۵:۲۷

مهدی شریفی

69 |سی روزنامه |بیست و دوم

روز بیست و دوم | از کوچکی های روح

به جای خالی اش توی صف دوم نگاه میکنم . نه دیشب بود نه حالا ، خوره افتاده به جانم، خوره ای که میدانم نباید باشد اما هست . فکر اینکه نکند از من بدش آمده ، فکر اینکه نکند من و مراسم و حرف هایم خسته اش کرده ایم . فکر اینکه نکند به دست من از دین خدا دل چرکین شده ....

فکر های تلخ یکی یکی می آیند و مغزم را پر میکنند. مغزم شده اتاقی که فقط ورودی اش کار میکند و فقط احتمالات بد جواز ورود دارند .

می شود به این هم فکر کنم که لابد پا درد داشته و نیامده . می شود به این فکر کنم که لابد روزه و گرما فشارش را انداخته . می شود به این فکر کنم که شاید رفته درح یا بیرجند برای کاری . مثلا به نوه ای نتیجه ای کسی سر بزند ، اما دلم به اینها خوش نمی شود .

خوره بزرگ دارد روح کوچکم را می خورد . محض همین خوره است که صدایم آرام شده . که دلشوره دارم . که سخنرانی بین دو نمازم نا خواسته نصف می شود و بی رمق صلواتی چاق میکنم و اقامه می گویم و بعد کم حوصله تر از روز های قبل چهار رکعتی عصر را اقامه میبندم .

دعای روز بیست‌ودوم: اللهم افْتَحْ لی فیهِ أبوابَ فَضْلَکَ وأنـْزِل علیّ فیهِ بَرَکاتِکَ وَوَفّقْنی فیهِ لِموجِباتِ مَرْضاتِکَ واسْکِنّی فیهِ بُحْبوحاتِ جَنّاتِکَ یا مُجیبَ دَعْوَةِ المُضْطَرّین ...... خدایم! تو این روز درهای بخشندگی‌ت رو به‌روم باز کن و برکتت رو سرازیر کن سمتم. و یه توفیقی بهم بده که اسباب خشنودی‌ت رو فراهم کنم و اون وسط مسط‌های بهشت یه جای خوب صابخونه‌م کن. ای‌که صدای همه‌ی بیچاره‌ها رو می‌شنوی!

۵ نظر

۰

۰ ۰۹ مرداد ۹۲ ، ۰۱:۳۲

مهدی شریفی

68 |سی روزنامه |بیست و یکم

روز بیست و یکم | تولد یک روضه

با صلوات دوم پا میگذارم روی پله ی اول . با صلوات سوم ، پله دوم . همانجا مینشینم . دفترچه را باز میکنم . چند روایت در باره " صبر بر مصیبت " تنها مواد خام منبر امشبند . بی هیچ نظم و ترتیبی و اوج و فرودی .

روضه را هم سپرده ام به خودشان .

نخاستم مثل شب 19 ام همه حواسم پرت پس و پیش شعرها و پیدا کردن کلمه ها توی تاریکی شود . شب 19 ام خودم پای روضه نبودم . فقط میگفتم و میخاندم و به ناله زن ها و مردها گوش میدادم .

امشب اما نه کاغذی برداشته ام نه یاد داشتی . گلچین احمدی را نگاهی انداختم و گفتم " هر چه قسمت بود خودش بیاید " و حالا نوبتم شده ، که بیست دقیقه سخن برانم و ده دقیقه دل ها را این ور و ان ور ببرم . مسئولیت سختی است به سفر بردن دل ...

شاید وقتی من از کوفه میگویم دلی رفته باشد مدینه . یا دلی توی آشپزخانه یا بیرون مسجد پیش بچه اش گیر کرده باشد . تا همه با هم نشوند مجلس گرم نمی شود ...

محض اینکه هم خودم بفهمم کجایم و هم دلها را جمع و جور کنم ، بعد از خطبه شروع می گویم :

" بیایید امشب از جلوی خانه علی تکان نخوریم ." یاد مردی که ماند و دعوت شد به عبادت میافتم و سخنرانی را شروع می کنم . روایتی از امیر مومنان در باره " صبر بر مصیبت " و حدیثی از امام صادق و وصله زدن مثال هایی از روستا و مردمانش که حرف ها خوب خیس بخورد توی مغزها . کمی بعد گفته ام چراغ ها را خاموش کنند و مردم را دعوت به توسل کرده ام .

روی زمینه صدای مردم چشم هایم را میبندم و به مغزم فشار می آورم .

" خدایا آبروم میره الان ، چی بخونم برای روضه ؟! "

مجلس هنوز پشت در خانه امیر است. روضه را شروع میکنم . بی هدف . به پریدن از روی ارتفاع می ماند . از گلچین احمدی ، ماجرای دختر و پدر به زبانم می آید و کمی از نگرانی های زینب و مصیبت هایش می گویم ... مدتی نگذشته که توی کربلاییم ...و بعد انگار تازه از خواب بیدار شده باشم ، یادم می آید که موضوع حرفم " صبر بر مصیبت " بوده ...

دعای روز بیست ویکم : اللهمّ افْتَحْ لی فیهِ أبوابَ الجِنانِ واغْلِقْ عَنّی فیهِ أبوابَ النّیرانِ وَوَفّقْنی فیهِ لِتِلاوَةِ القرآنِ یا مُنَزّلِ السّکینةِ فی قُلوبِ المؤمِنین. خدا ! امروز نشونم بده سمت چی برم که راضی باشی ازم . دیوارای دلمو محکم کن که شیطون راهی پیدا نکنه به دلم . و بهشتو [با همه قشنگی هاش]بزنن به نامم .ای که ما هی میخایم ازت و ،دست رد نمیزنی به سینه مون .

۱۳ نظر

۰

۰ ۰۸ مرداد ۹۲ ، ۰۱:۰۷

مهدی شریفی

مطالب قدیمی تر

تن‌ها

تن‌ها

۱۴ مطلب در مرداد ۱۳۹۲ ثبت شده است

77 |سی‌روزنامه |روز سی‌ام

76 |سی روزنامه |بیست و نهم

75 |سی روزنامه |بیست و هشتم

74 |سی روزنامه |بیست وهفتم

73 |سی روزنامه |بیست وششم

72 |سی روزنامه |بیست و پنجم

71 |سی‌ روزنامه |بیست‌ و‌ چهارم

70 |سی روزنامه |بیست و سوم

69 |سی روزنامه |بیست و دوم

68 |سی روزنامه |بیست و یکم